In deze blogs vertelt Tamara over haar avonturen met haar nieuwe Oudduitse Herder pup Otto. Lees in blog nummer vier meer over Otto's ontwikkeling.
Inmiddels is Otto zijn teen genezen en hebben we toestemming van de dierenarts om alles te doen wat hij anders ook had gedaan. Otto mag weer pup zijn en wat merk ik een enorm verschil. Nu hij weer lekker mag ravotten met soortgenoten en mag rennen en spelen kan hij zijn energie weer kwijt en is hij in huis een stuk liever en rustiger. Wat zijn wij beide blij dat we weer wat meer vrijheid hebben. Ondanks de beperkingen hebben we de afgelopen weken natuurlijk niet stilgezeten. Hoewel er qua fysieke inspanning vrij weinig mogelijk was is er geestelijk en lichamelijk des te meer gebeurd. Een greep uit de belangrijke ontwikkelingen waar we de afgelopen weken mee te maken hebben gehad:
- Zindelijkheid. Zijn behoeften doet Otto inmiddels altijd buiten. Hij geeft het keurig aan door voor een deur te gaan zitten en me zo indringend aan te staren dat ik dit signaal bijna niet kan missen. Mocht ik toch niet goed opletten dan springt hij met zoveel kabaal tegen de ruiten omhoog dat zelfs de buren horen dat hij moet plassen. Hij hoeft niet meer zo vaak naar buiten als een paar weken geleden omdat hij het beter kan ophouden. Dat betekent dat collega’s mij niet meer regelmatig haastig uit TEAMS-meetings zien verdwijnen, al roepend dat ik ‘even de hond buiten moet laten’. Wat overigens inmiddels vervangen is door ‘moment, mijn hond sloopt iets wat niet van hem is’ maar dat terzijde. Terug naar zijn ontwikkeling.
- Tanden wisselen. Puppy’s ontdekken met hun tanden en bijten daarom overal op, mijn handen vond Otto een essentieel onderdeel van dit proces. Inmiddels gaat dit echt stukken beter maar is hij ook begonnen met wisselen. Momenteel mist hij zijn twee voortanden en heeft hij een heus ‘fietsenrek’. Door het wisselen heeft hij meer behoefte aan kauwen. Over het algemeen gebruikt hij daar zijn kauwspeelgoed of een bot voor maar soms durft hij daar ook mij nog wel eens voor te gebruiken.
- Alleen thuisblijven. Gedurende de herstelperiode van zijn teen is hij geen moment alleen geweest, ik was bang dat hij zich opnieuw zou bezeren of dat de spalk eraf zou gaan. Hoewel Otto in principe overal met mij mee naartoe mag zijn er nu eenmaal activiteiten of locaties waar honden niet gewenst zijn. Jong geleerd is oud gedaan, en zeker nu ik door de Corona-maatregelen heel veel thuis ben en hij het niet ‘organisch’ leert, wil ik extra aandacht besteden aan het oefenen hiermee. Uiteraard bouwen we dat heel rustig op, van enkele minuten alleen zijn tot uiteindelijk een paar uurtjes. Ik kan hem via de camera’s in huis op mijn telefoon in de gaten houden zodat ik naar gelang zijn gedrag kan handelen. Hoewel hij in het begin vaak even piept en onrustig is, gaat hij al snel rustig slapen. Ik heb de indruk dat ik er zelf meer moeite mee heb dan Otto.
- Puppycursus. Hoewel we de afgelopen weken vooral gefocust hebben op hersenwerk, zijn we nu ook lichamelijk weer on-track. Puppycursus is daar een belangrijk onderdeel van. Tijdens de cursus wordt vooral veel aandacht besteedt aan socialisatie, concentratie, coördinatie & balans, geluidstraining en hersenwerk. Commando’s zijn nog niet aan de orde, ze mogen echt lekker pup zijn en de wereld ontdekken. Desalniettemin is Otto zijn repertoire aan commando’s al best uitgebreid en merk ik dat hij het heel leuk vindt om bij te leren. Hierna starten we met de basiscursus en kunnen we dit in praktijk gaan brengen, hopelijk doet hij daar met alle externe prikkels net zo hard zijn best als thuis.
- Straatafval. Ook (langere) wandelingen zijn weer toegestaan en daar maken we dankbaar gebruik van. We genieten daar beide enorm van maar hebben steeds vaker te maken met ‘het leed dat straatafval heet’. Het meest kleine en onmogelijk traceerbare papiertje wekt al zijn interesse, al zijn ook grote items niet veilig. Zijn voorkeur ligt vooral bij, in mijn ogen, vieze dingen. Op zich is dit logisch want die ruiken vaak het sterkst, maar ik word daar toch niet per se heel gelukkig van, Otto des te meer. Waar alle items voorheen nog te ruilen waren voor een koekje weet hij inmiddels wat ‘van ruilen komt huilen’ inhoudt. Op het moment dat hij iets in zijn bek heeft wat daar in mijn ogen niet hoort klemt hij zijn kaken op elkaar en gaat ervandoor. Omdat hij over het algemeen aan de riem zit heeft wegrennen weinig effect maar het úit zijn bek halen van het item is een heel ander soort uitdaging. En net als ik dan blij ben dat het me op een opvoedkundig verantwoorde manier is gelukt het zoveelste mondkapje of volgesnoten zakdoekje uit zijn bek te halen knipper ik met mijn ogen en heeft hij alweer iets nieuws gevonden. Stenen, sigarettenpeuken, slakken, stokjes, vogelpoep en plastic, niks is veilig. En eigenlijk moet ik dan ook wel heel erg lachen, want het is het toekennen van menselijke eigenschappen aan het gedrag van mijn hond, maar hij is zo trots op zijn gevonden ‘schatten’. Niet altijd gooi ik de afgepakte items in een prullenbak, en of dat nu goed of fout is daar valt over te discussiëren, maar als ik het terug op straat gooi weet hij precies dát item steevast de volgende dag, of zelfs enkele dagen later, terug te vinden.
Opgroeien, cursussen, socialisatie, aanpassen aan mensenlevens, nieuwe dingen leren kennen, er gebeurt ontzettend veel in het leven van een pup. Zoveel dat ik zelf soms versteld sta waar jonge pups in hectische mensenlevens allemaal mee te maken krijgen. We nemen ze overal mee naartoe, dat is goed voor de socialisatie. We stellen ze bloot aan onze drukke levens vol normale dingen, die voor een pup helemaal nog niet normaal zijn. We willen dat ze luisteren, dus wordt er veel geoefend. We zijn zó gek op ze dat we het liefst de hele dag met ze bezig zijn, terwijl een pup vooral nog heel veel moet slapen. Ook ik maak me daar schuldig aan en moet echt goed plannen en nadenken zodat Otto niet onnodig overprikkeld wordt. Het is mijn taak Otto hiertegen te beschermen en hem regelmatig rustmomenten te geven om bij te komen. Ik merk aan hem dat hij overprikkeld is als hij vervelend wordt en mij onnodig hard gaat bijten. Die momenten probeer ik voor te zijn door hem tijdig rust te geven. Over het algemeen geef ik hem eerst de ruimte deze rust in huis op te zoeken, hij ligt bijvoorbeeld graag onder mijn bureau als ik aan het werk ben. Lukt dit niet dan gaat hij in zijn bench, hij vindt dit een fijne plek en weet ook precies dat het dan tijd is voor rust en slapen.
Langzaam bouwen we de beweging van Otto en de activiteiten die we ondernemen op. Met mijn vorige Oudduitse Herder Ace deed ik naast gehoorzaamheid ook aan detectiewerk en speuren. Bij detectiewerk leer je een hond een bepaalde geur aan die hij vervolgens in een ruimte zoekt en verwijst, vergelijkbaar met een Schiphol-hond. Bij speuren gaat de hond een ‘vermiste’ persoon zoeken door het geurspoor van die persoon te volgen. Ace en ik vonden dat beide geweldig leuk om te doen en ik zou er met Otto ook heel graag weer mee willen starten. Om teleurstellingen te voorkomen houd ik in gedachte dat er een kans bestaat dat Otto dit helemaal niet leuk vindt om te doen. Maar als ik zie hoe hij met zijn neus werkt, en hoeveel plezier hij daaraan beleeft, is er eigenlijk geen twijfel over mogelijk. Binnenkort hebben we onze eerste speur- en detectielessen en weten we of hij een talentje is of niet. En anders kan ik hem altijd nog leren zoeken naar straatafval, daarvan weet ik zeker dat hij het kan!
Meer weten over Otto? Lees hier zijn eerste, tweede en derde blog. Wil je op de hoogte blijven van Otto's avonturen? Er verschijnt regelmatig een nieuwe blog online en Otto heeft ook een eigen Instagram-account. Volg @_life.of.otto_
