In deze blogs vertelt Tamara over haar avonturen met haar Oudduitse Herder pup Otto. Lees in blog nummer vijf alles over Otto’s eerste speurlessen en detectiewerk.
Het is met wetenschappelijk onderzoek aangetoond dat mensen met huisdieren gelukkiger zijn, minder stress ervaren, mentaal gezonder zijn en langer leven. Ik geloof erin. Ik had het natuurlijk al ervaren, ik ben immers met allerlei (huis)dieren opgegroeid en ook op latere leeftijd heb ik altijd dieren gehad. Toch kan ik nu zeggen dat ik, na een jaar zonder hond, weer veel gelukkiger ben nu Otto bij mij woont. Het is gezelschap in huis, ik kom meer buiten, we ondernemen allerlei activiteiten en hij maakt mij vrolijk. Hij is echt mijn maatje en onze band wordt steeds sterker. Met zijn streken, bijzondere gezichtsuitdrukkingen en de manier waarop hij op de wereld reageert maakt hij me dagelijks meerdere keren aan het lachen. En niet zomaar een glimlach, echt een oprechte lach, inclusief geluid. Zelfs als ik een pestbui heb.
Otto heeft me ook mijn hobby’s teruggegeven: detectiewerk en speuren. Tenzij ik zelf als een Schiphol-hond aan het snuffelen zou slaan is dat een erg lastige hobby zonder hond. Met mijn vorige hond deed ik dit heel regelmatig en ik wilde dat heel graag met Otto weer oppakken. Ik vind het daarbij wel van belang dat ik niet de enige ben die er plezier aan beleeft. Ook Otto moet het echt heel leuk vinden om te doen.
Met speuren is het de bedoeling dat Otto een ‘vermiste’ persoon terugvindt. Je kunt dit vergelijken met een reddingshond die na bijvoorbeeld een natuurramp vermiste mensen gaat zoeken. Met detectiewerk wordt hem een bepaalde geur aangeleerd die hij vervolgens zoekt en verwijst in een ruimte. Detectiewerk kun je vergelijken met een ‘Schiphol-hond’ die in bagageruimten op zoek gaat naar verboden middelen. Hoewel ik me met Otto stap voor stap steeds verder zou willen ontwikkelen in deze takken van sport is het puur hobbymatig en heb ik niet de intentie Otto officieel te gaan inzetten. Plezier voor ons beide is het allerbelangrijkst!
De afgelopen weken hebben we onze eerste lessen detectiewerk en speuren gehad en Otto vindt het geweldig. En hoewel ik als trotse eigenaresse natuurlijk bevooroordeeld ben kon ook onze instructrice beamen dat hij een heus talentje is.
Onze eerste speurles vond plaats in het bos en waar Otto in eerste instantie nog in de veronderstelling was dat dit een extra wandeling betrof bleek dit al snel niet zo te zijn. Waar ik even een korte opfriscursus van de instructrice kreeg, mocht Otto voor het eerst zijn speurtuig aan.
De eerste lessen zijn natuurlijk simpel. De instructrice loopt een klein stukje weg, Otto met haar stem iets enthousiast makend, en legt op de route die ze loopt geurvoorwerpen die naar haar ruiken. Vervolgens bied ik Otto eenzelfde geurvoorwerp aan en geef hem het commando ‘zoek’. Otto had supersnel door dat wanneer hij het spoor van de instructrice volgt en haar vindt, hij daar een extra lekkere beloning voor krijgt en bovendien iedereen heel enthousiast doet! Dat smaakte natuurlijk naar meer.
We hebben inmiddels een paar lessen achter de rug en Otto vindt het fantastisch. Zodra hij ziet dat ik zijn speurtuig uit de kast pak wordt hij al enthousiast en als hij de instructrice ziet weet hij van gekkigheid niet waar hij het zoeken moet (spreekwoordelijk dan want zoeken blijkt hij als de beste te kunnen). Iedere les worden de afstanden die Otto speurt wat langer, het aantal geurvoorwerpen op de route kleiner en de uitdagingen iets moeilijker. Otto doet ons werkelijk versteld staan van de sporen die hij al volledig zelfstandig, en soms nog met een beetje hulp, uitwerkt! En dat op de leeftijd van (inmiddels) 5 maanden, wat ben ik trots op hem.
Waar we nog aan moeten werken is de snelheid waarmee hij werkt. Hij gaat volle kracht vooruit zodra ik het commando ‘zoek’ geef en sleurt mij door het bos alsof het niks is. Behalve dat deze trekkracht een belasting is voor zíjn gewrichten en spieren is het dat ook voor die van mij, spierpijn alom. Daarnaast kan ik hem nu nog houden maar als hij straks 45 kilo weegt zeker niet meer. Dus jong geleerd is oud gedaan, met speuren mag er aan de lijn getrokken worden maar wel met beleid.
Detectiewerk
Detectiewerk gaat er even wat anders aan toe. Dit vindt plaats in een ruimte waar een geurbron verstopt kan worden, wat technisch gezien natuurlijk overal kan maar over het algemeen is dit binnen. Je begint met level 1 en na het behalen van een examen kun je door naar het volgende level.
Allereerst is het belangrijk dat Otto de geurbron leert herkennen die hij later gaat ‘verwijzen’. Dit wordt gedaan met zogenaamde detectiebakken op een rij (line-up). Je begint met 2 bakken en in één van de bakken zit de geurbron. Als Otto hieraan ruikt wordt er geclickt met een clicker. Clicken met de clicker betekent een lekkere beloning. Op een gegeven moment krijgt Otto dan door dat als hij die specifieke geur ruikt hij daarvoor beloond wordt. Door de tijd tussen ruiken en belonen steeds iets langer te maken wordt de hond gedreven om extra duidelijk te laten merken waar hij die geur precies ruikt, hij gaat ‘verwijzen’. Dit kan zijn bevriezen, liggen, zitten of blaffen, afhankelijk van de natuurlijke voorkeur van de hond. Otto twijfelt nog een beetje tussen bevriezen, zitten en liggen en gebruikt ze momenteel alle drie door elkaar.
Het aantal bakken wordt steeds verder uitgebreid, tot uiteindelijk 6 voor level 1. In de andere bakken worden na verloop van tijd verleidingsgeuren gestopt. Dat zijn andere geuren dan de aangeleerde geur om, zoals de naam al zegt, de hond te verleiden. Het is dan van belang dat de hond de verleidingsgeuren negeert en zijn aangeleerde geur eruit haalt. Als de hond er klaar voor is ga je ruimte-zoekingen doen. Dit houdt in dat de geurbron verstopt wordt in een ruimte in plaats van in de detectiebakken. Dit is weer een extra moeilijkheidsgraad. Inmiddels is Otto al zover dat hij zowel verleidingsgeuren negeert als heel kleine ruimte-zoekingen kan doen!
Hoewel je bij beide takken van sport als ‘handler’ (degene die de hond begeleidt, ik dus) goed naar het gedrag en de signalen van je hond moet kijken en hiernaar moet handelen vind ik dit persoonlijk een stuk moeilijker bij detectiewerk. Je kunt daar makkelijker onbewust tegenstrijdige signalen aan je hond geven waardoor je een valse verwijzing uitlokt. De hond verwijst dan iets anders dan de aangeleerde geur. Hoewel Otto erg snel leert en al goed weet wat er van hem verwacht wordt beïnvloed ik hem soms onbewust negatief in zijn werk. Bijvoorbeeld omdat ik onhandig sta te klungelen met de lijn of omdat ik te lang stil sta op 1 plek waardoor Otto denkt ‘hey ze staat stil daar, daar is vast iets bijzonders, daar moet de geur liggen!’. Onze instructrice wijst mij daarop zodat ik hierop kan letten. Otto en ik leren dus beide heel erg veel van de lessen!
In tegenstelling tot speuren kun je detectiewerk thuis oefenen. We doen dit dan ook regelmatig en ik zie dat we het iedere keer een stukje beter doen. Het is ontzettend leuk om te zien dat Otto er zoveel plezier aan beleeft en enorme stappen maakt.
Omdat we Otto natuurlijk niet willen overbelasten, zowel mentaal als fysiek niet, duren beide lessen maar kort, krijgt hij veel rustmomenten tussendoor en doen we het niet te vaak. Ook wordt hij ruim voorzien van water want de neus gebruiken maakt dorstig. De ademhalingsfrequentie van een hond die aan het werk is kan oplopen tot wel 200 keer per minuut! Zowel speuren als detectiewerk zijn een intensieve work-out voor een hond. Na een les is Otto echt moe en ploft bij thuiskomst neer op zijn kussen om in een diepe slaap te vallen. Geeft mij dan weer even tijd om de volgende blog te schrijven.
Meer weten over Otto? Lees hier alles blogs van Tamara & Otto:
Wil je op de hoogte blijven van Otto's avonturen? Er verschijnt regelmatig een nieuwe blog online en Otto heeft ook een eigen Instagram-account. Volg @_life.of.otto_
