In deze blogs vertelt Tamara over haar avonturen met haar Oudduitse Herder pup Otto. Lees in blog nummer zes meer over Otto's beginnende puberstreken.
Je weet dat het zover is als je het meemaakt: puberstreken. Hoewel het natuurlijk in de lijn der verwachting ligt is het toch confronterend als het moment daar is. Want een pup die eerst keurig terugkwam als je hem riep en eigenlijk überhaupt niet ver bij je vandaan ging, doet ineens alsof je een saai aanhangsel van het leven bent. Het nieuwe is eraf en ik hoor inmiddels bij het meubilair.
Het commando ‘hier’ vind ik de belangrijkste die er is. Ik wil dat een hond, onder andere in het kader van veiligheid, áltijd terugkomt als ik hem roep. Otto deed dat tot op heden keurig maar laat dat nou net het commando zijn dat ze als eerste ‘vergeten’ als het de pubertijd betreft. Ik let altijd goed op en roep Otto bij me als er iemand nadert. Helaas verslapte mijn aandacht laatst een keer en toen ik door had dat er een hardloopster aan kwam, was zij al dichter bij Otto dan ik. En wat is er nu leuker voor Otto dan iemand die eerst op hem afrent en vervolgens bij hem vandaan rent? Precies, niks.
Dus Otto dolenthousiast achter de hardloopster aan, die haar uiterste best deed hem bij zich vandaan te houden, en ik om hem bij me te roepen, wat hij uiteraard negeerde. Natuurlijk was ik fout, ten eerste mocht Otto daar niet los en ten tweede had ik hem onder controle moeten hebben. Ik heb mijn verontschuldigingen aangeboden maar die werden me niet in dank afgenomen, als blikken konden doden waren zowel Otto als ik niet meer thuisgekomen. Ik schaam me nog steeds als ik eraan terugdenk. Inmiddels loopt Otto alleen nog los waar het mag en let ik nóg beter op.
Dat niet luisteren als ik hem een commando geef gebeurt steeds vaker, terwijl hij me echt wel hoort en ook precies weet wat ik bedoel. Zelfs een simpele ‘zit’ is af en toe al lastig. Het zijn de lekkere luchtjes, vogels, honden, hardlopers (eigenlijk überhaupt mensen) of andersoortige bewegende objecten in zijn cirkel van aandacht die hem afleiden. Zijn brein is momenteel simpelweg niet in staat om mij boven alle andere uitdagingen te verkiezen, er valt zoveel te ontdekken! Tel daarbij op dat de puberhormonen door zijn lijf gieren en dan wordt luisteren een onmogelijke opgave.
Het enige wat ik hiertegen kan doen is oefenen, oefenen, oefenen en zorgen dat hij mij het leukste van de hele wereld vindt. Detectiewerk, speuren, hersenwerk en op botten kauwen zorgen er daarnaast voor dat hij focust, indrukken verwerkt en rust in zijn hoofd krijgt. Maar het is ook loslaten en er de lol van inzien, want hoe gefrustreerder ik raak hoe minder zin Otto heeft om op mij te focussen. Wat ik overigens heel logisch vind.
Tijdens de gehoorzaamheidscursus leren we (nog beter) met dit soort dingen om te gaan. Tijdens de les is Otto een voorbeeldige hond. Leert snel, let goed op, snapt wat ik van hem verwacht en doet extra hard zijn best voor beloningen. Thuis worden we natuurlijk geacht de oefeningen van de les te perfectioneren. En laat dat nu de momenten zijn dat Otto ineens niet meer oplet, doet alsof hij totaal niet snapt wat ik bedoel en absoluut niet geïnteresseerd is in beloningen. Overigens alleen als er externe prikkels zijn hoor, als er niemand beweegt behalve ik ben ik ineens weer reuze interessant en luistert hij als de beste.
Ik heb er alle begrip voor, laat dat duidelijk zijn, het hoort bij de opvoeding en vaak kan ik er ook echt heel hard om lachen. Otto pubert (nog) niet half zo erg als mijn vorige hond en ik vind echt dat ik niet mag klagen. Soms sta ik er juist van versteld hoe goed hij het doet in situaties waar ik verwacht had dat het juist géén succes zou zijn.
Om er één te noemen: het is de laatste tijd erg benauwd en/of warm en Otto heeft daar snel last van met zijn dikke vacht. ’s-Nachts en als ik weg ben zit Otto in zijn bench. Als je echter bijna net zo groot bent als je bench kun je niet meer zo makkelijk een koel plekje zoeken als je eerdere plekje is opgewarmd. Dit maakt dat Otto het snel te warm heeft in zijn bench en dat is niet goed. Sinds een paar weken zit hij daarom ’s-nachts los in de hal en sinds een paar dagen overdag ook los in huis als ik weg ben. Hij doet dit echt keurig, heeft (nog) niks gesloopt en gaat braaf slapen. En als hij het warm heeft zoekt hij een nieuw koel plekje uit waar hij vervolgens weer verder slaapt. Ik vind dit echt supergoed van hem.
En voordat jullie nu denken dat Otto’s puberstreken alleen buitenshuis plaatsvinden, nog een voorbeeld om die illusie gelijk van tafel te vegen:
Laatst had ik met een vriendin afgesproken even langs te komen met Otto. Vlak voor vertrek wil ik mijn sokken en schoenen aan doen en kom ik tot de conclusie dat er nog maar 1 sok ligt in plaats van 2. Nu pakt Otto die wel vaker, legt ze vervolgens ergens weg en kijkt er niet meer naar om. Dus ik begon zonder er echt over na te denken aan mijn rondje door het huis. Naarmate de zoektocht vorderde steeg ook mijn adrenalinegehalte. Die sok was dus nergens te bekennen. Op het moment dat ik mezelf realiseerde dat ik op plaatsen aan het zoeken was waar die sok onmogelijk kon liggen, drong het tot me door dat ik eigenlijk wel wist waar die sok moest zijn: in Otto. Op dat moment heb je 2 opties: wachten tot hij er vanzelf uit komt of naar de dierenarts rijden. Omdat de kans dat hij er vanzelf uit komt zeker geen 100% is koos ik voor het tweede. Dus in plaats van richting vriendin gingen we richting dierenarts om Otto te laten braken. Al snel na de injectie werd mijn sterke vermoeden bevestigd, de sok kwam mee naar buiten. Eind goed al goed, maar in mijn toch al erg opgeruimde en nette huis slingert nu zéker niks meer rond. Baal ik hiervan? Enorm! Had ik het kunnen voorkomen? Mogelijk. Maar laten we realistisch zijn, ik ben behoorlijk perfectionistisch aangelegd en wil graag altijd alles goed doen, maar met een puber in huis kun je nog zo goed opletten, een streek zit in een klein hoekje.
De pubertijd is nog maar net aangebroken, en hoewel hij geen kans meer krijgt om achter hardlopers aan te gaan of sokken te eten zullen er ongetwijfeld nog vele andere puberstreken volgen.
We hebben net een lange ronde gelopen en Otto had alle aandacht voor mij, zelfs toen we 2 spelende honden passeerden. Ik ben erachter dat hij speciale hondenworst (voor zolang het duurt) redelijk verkiest boven externe prikkels. Als hij dan keurig volgt straal ik van trots en weet ik zeker dat we er, heftige pubertijd op komst of niet, uiteindelijk absoluut gaan komen samen. We blijven trainen, leuke dingen doen samen en werken aan onze band. Alles wat ik er nu aan tijd en energie in stop krijg ik straks dubbel en dwars weer terug.
Meer weten over Otto? Lees hier alles blogs van Tamara & Otto:
Wil je op de hoogte blijven van Otto's avonturen? Er verschijnt regelmatig een nieuwe blog online en Otto heeft ook een eigen Instagram-account. Volg @_life.of.otto_
