In deze blogs vertelt Tamara over haar avonturen met haar Oudduitse Herder pup Otto. Hoera! Otto is 1 jaar. In blog nummer 9 lees je meer over hoe Otto zijn verjaardag heeft gevierd en wordt er teruggeblikt op zijn eerste levensjaar.
Inmiddels heeft Otto zijn eerste verjaardag achter de rug en kijk ik terug op ons eerste jaar samen. In tegenstelling tot bij mijn eerste Oudduitse herder Ace wist ik nu veel beter waar ik aan begon. Ik was voorbereid op de ups en downs, scherpe puppytanden, veel poetsen, de pubertijd, het verantwoordelijkheidsgevoel en de vele uren tijd die erin gaan zitten. Weer of geen weer, zin of geen zin, tijd of geen tijd, Otto zijn behoeften komen op de eerste plaats.
Maar ik ben ook makkelijker geworden met de jaren, kan dingen beter loslaten en vooral ook heel hard lachen om zijn streken. Ik weet dat iedere fase weer over gaat, dat hard werken wordt beloond, dat je er onvoorwaardelijke liefde voor terug krijgt en dat de voordelen van het hebben van een hond absoluut opwegen tegen de nadelen. Als je het al echte nadelen kunt noemen…
Alle kennis die ik heb opgedaan met Ace kon ik toepassen op Otto. Dat maakt het niet alleen voor mij maar ook voor Otto een stuk makkelijker. We begrijpen elkaar simpelweg beter. Hij zit uiteraard nog wel midden in de pubertijd, wat maakt dat ik soms echt wel op hem foeter, vooral als ik net de tuin aan kant heb en hij besluit weer een kuil te graven. Of als hij in de stromende regen weigert terug te komen en ik een afspraak met een klant heb. Verder gaat hij bijvoorbeeld wel de bal die ik weggooi halen maar geeft hem vervolgens niet meer af, heeft hij met vlagen zo weinig aandacht voor me dat ik me afvraag of ik onzichtbaar ben geworden, laat hij zich niet aanlijnen als hij weet dat we weer op huis aan gaan en lijkt nooit te zullen stoppen met het uitdagen van de 2 kleine hondjes van mijn vriend. Hij springt met 4 gestrekte benen in iedere modderplas die hij tegenkomt, vooral als hij nog in de auto mee naar huis moet. Gooit 100x per dag een vies kwijlspeeltje op mijn schoot en likt dagelijks aan al mijn ramen. Verliest overal haar en zand en laat pootafdrukken en vieze spetters achter op mijn vloer en muren.
Maar jeetje wat doet hij het ook goed. Hij kan overal mee naartoe, is sociaal naar mens en dier, zet zich volledig in bij gehoorzaamheidscursus en laat ook buiten de lessen zien dat hij erg goed kan luisteren. Hij kan goed alleen zijn maar is ook heel graag bij me, speelt met ziel en zaligheid met speelgoed en andere honden, is onvermoeibaar, is groot fan van botten en snacks, leert heel graag nieuwe dingen en vindt zwemmen, hersenwerk, speuren en detectiewerk het einde. Hij komt steeds vaker knuffelen of tegen me aan liggen en we voelen elkaar steeds beter aan. Ik voel me absoluut veilig met hem aan mijn zijde en vind het geweldig dat hij mij mijn hobby’s terug heeft gegeven. Hij blijft me ook iedere keer weer verbazen, zo speert hij er bijvoorbeeld niet vandoor als hij een andere hond ziet maar checkt eerst bij mij of het oke is om te gaan kijken, iets wat Ace pas kon toen hij een jaar of 3 was. Hij lost hersenwerkjes zo goed op dat ik me werkelijk afvraag waar hij de intelligentie vandaan haalt. En als kers op de taart, hij is knapper dan ik had durven dromen.
Er zijn ook veel zorgen geweest dit eerste jaar, terecht en minder terecht. Behalve een gebroken teen, veel diarree en een afgebroken hoektand is hij recent ook voor een CT-scan en röntgenfoto’s van vrijwel alle grote gewrichten geweest. Vanwege steeds terugkerende kreupelheid zonder dat daar door de dierenarts met lichamelijk onderzoek direct een aanleiding voor te vinden was werd me geadviseerd verder te kijken i.v.m. een mogelijk rugprobleem. Door de geschiedenis met Ace waren alle rampscenario’s in mijn hoofd al de revue gepasseerd en had ik Otto bij wijze van spreken al bijna begraven. Gelukkig was er behalve flinke groeipijn in alle 4 de poten niks aan de hand en weet ik waar ik zelf aan kan werken qua mindset.
Ik kijk terug op een geweldig leuk eerste jaar. Altijd iemand die blij is als je thuiskomt, ontzettend veel gezelligheid, tranen van het lachen, knuffelen tot we erbij neervallen, een glimlach om de kleine dingen, samen spelen, nooit meer een leeg huis, altijd iemand die je opvrolijkt, heel erg veel wandelingen, lekker buiten zijn, samen werken & trainen en een vriend voor het leven. Als ik hem in zijn ogen kijk lijkt het alsof hij dwars door mij heen zo mijn ziel in kijkt en weet ik gewoon dat dit ‘meant to be’ is.
Er zijn echt nog wel aandachtspunten, onder andere zijn onstuimige enthousiasme, of gewoon zijn lompheid eigenlijk. Iedereen die het huis binnen treedt en niet stevig in zijn schoenen staat ligt binnen no time ondersteboven en kleine hondjes delven nogal eens het onderspit. Spelen met een herder of met een Maltezer is nogal een verschil. Hier blijven we aan werken. We leren nog steeds heel veel van elkaar en hoewel we nog niet het perfecte op elkaar afgestemde team zijn twijfel ik er geen seconde aan dat we dat uiteindelijk gaan worden. Otto is werkelijk een fantastische hond, ik zou hem voor geen goud meer willen missen. Hij mij hopelijk ook niet.
Meer weten over Otto? Lees hier alle blogs van Tamara & Otto:
Wil je op de hoogte blijven van Otto's avonturen? Er verschijnt regelmatig een nieuwe blog online en Otto heeft ook een eigen Instagram-account. Volg @_life.of.otto_
